‘Mijn ouders waren pro-Duits in de oorlog en dat had gevolgen voor mij als naoorlogs kind. Mijn klasgenoten destijds waren hiervan op de hoogte en dat lieten ze merken. Ik werd uitgesloten van de groep, gepest en gesard. Dat heeft diepe sporen achter gelaten.

Een ding wist ik zeker: ik doe afstand van het gedachtengoed van mijn ouders. Daarmee dacht ik mijn verleden achter mij te laten. Heel veel jaren later werd ik onverwacht opnieuw met dit verleden geconfronteerd. Nu via mijn eigen zoon; hij was lid van een motorclub, niet vrij van ultrarechtse ideeën. Ik vond het verschrikkelijk en werd radeloos. Ondanks al mijn waarschuwingen ging mijn zoon door.

Dorien vroeg mij of ik aan mijn zoon had verteld welke vernederingen ikzelf in mijn jeugd heb moeten doorstaan. Nee, dit verhaal had ik nooit meer willen delen, voor mij was het immers een afgesloten hoofdstuk. Ikzelf kon er immers niks aan doen dat mijn ouders “fout” waren.

Door de sessies realiseerde ik dat grote levensdrama’s bewust of onbewust doorwerken in volgende generaties. Dit besef kwam naar buiten door een familieopstelling. Dorien vroeg mij om mijn familiegeschiedenis en mijn vernederende ervaringen onder ogen te zien, het te erkennen en een plek te geven en vooral om mijn pijnlijke jeugdervaringen te delen met mijn zoon.

​Mijn zoon luisterde en was onder de indruk. Hij maakte zich na een tijdje los van ultrarechtse ideeën. Er ontstond weer een band met mijn zoon.’

‘Ik kon niet ontspannen en zat hoog in mijn ademhaling. In de sessies met Dorien ontvouwt zich al snel het beeld van mijn vader die mij slaat en schopt.
‘De fiets moet in de garage!’ schreeuwde mijn vader.
Ik kreeg geen kans om uit te leggen dat mijn oom dat zou doen en het vergeten was. Een pak slaag was niet genoeg en in de auto kreeg ik nog een klap in mijn gezicht.
Dan zei mijn vader: ‘Nu moet je weer gezellig doen’.
Sindsdien sta ik “aan”, ben ik op mijn hoede en bij onrecht ga ik uit mijn dak.
 
Na een aantal sessies kwam de verwerking en voelde ik opluchting. Mijn ademhaling zakte en mijn adrenaline ook.’

‘Van jongs af aan voel ik een kramp in mijn maag. Mijn ouders zijn altijd aan het werk of lezen de krant. Dat geeft mij het gevoel dat ik er niet toe doe. Ik voel me leeg, waardeloos.
 
In de sessies met Dorien realiseerde ik me dat ik me gek werk voor een kruimeltje aandacht. Ik loop leeg in mijn relaties. Geef te veel rondjes in het café en werk te hard om gezien te worden.
 
Uit de sessies besef ik nu dat ik kan en mag kiezen: uitsloven of mijn eigen behoeftes onderkennen? En hoe ik dat vervolgens communiceer is wat ik nu leer. Ik ruik leven en durf weer.’

Mijn moeder was hoogzwanger toen de placenta brak; ik kwam ter wereld met een keizersnee.
‘Jij hebt me bijna vermoord!’ Deze zin heeft mijn moeder vaak naar mijn hoofd geslingerd, alsof je als baby daar iets aan zou kunnen doen. Nu ben ik zelf moeder van een zoon en besef de impact van deze boodschap. Mijn hele leven lang voelde ik mij schuldig en oververantwoordelijk voor het geluk van mijn moeder.
 
Het is niet alleen naar mijn moeder, maar ook naar mijn vriend en op mijn werk. Ik ben moe en het helpt niet wat ik ook doe. In de sessies met Dorien wordt de keten van schuld verwerkt. Ik leer voelen waar mijn grenzen in gedrag liggen. De bevrijding is voelbaar, ook in mijn lijf.’