Hoe een oorlogstrauma generaties door kan werken

‘Mijn ouders waren pro-Duits in de oorlog en dat had gevolgen voor mij als naoorlogs kind. Mijn klasgenoten destijds waren hiervan op de hoogte en dat lieten ze merken. Ik werd uitgesloten van de groep, gepest en gesard. Dat heeft diepe sporen achter gelaten.

Een ding wist ik zeker: ik doe afstand van het gedachtengoed van mijn ouders. Daarmee dacht ik mijn verleden achter mij te laten. Heel veel jaren later werd ik onverwacht opnieuw met dit verleden geconfronteerd. Nu via mijn eigen zoon; hij was lid van een motorclub, niet vrij van ultrarechtse ideeën. Ik vond het verschrikkelijk en werd radeloos. Ondanks al mijn waarschuwingen ging mijn zoon door.

Dorien vroeg mij of ik aan mijn zoon had verteld welke vernederingen ikzelf in mijn jeugd heb moeten doorstaan. Nee, dit verhaal had ik nooit meer willen delen, voor mij was het immers een afgesloten hoofdstuk. Ikzelf kon er immers niks aan doen dat mijn ouders “fout” waren.

Door de sessies realiseerde ik dat grote levensdrama’s bewust of onbewust doorwerken in volgende generaties. Dit besef kwam naar buiten door een familieopstelling. Dorien vroeg mij om mijn familiegeschiedenis en mijn vernederende ervaringen onder ogen te zien, het te erkennen en een plek te geven en vooral om mijn pijnlijke jeugdervaringen te delen met mijn zoon.

​Mijn zoon luisterde en was onder de indruk. Hij maakte zich na een tijdje los van ultrarechtse ideeën. Er ontstond weer een band met mijn zoon.’